บทภาวนาของคริสตชน
วันอังคาร
สัปดาห์ที่ 1 เทศกาลมหาพรต
|
อสย 55:10-11
มธ 6:7-15
|
เทศกาลมหาพรต เป็นช่วงเวลาพิเศษสำหรับการอธิษฐานภาวนา และพระวาจาของพระเจ้าวันนี้บอกให้เราทราบถึงบทภาวนาที่เป็นแบบแผนของคริสตชนคือ
“บทข้าแต่พระบิดา” ที่พระเยซูเจ้าทรงสอนศิษย์ของพระองค์ให้อธิษฐานภาวนา เพื่อจะได้มีชีวิตที่สนิทสัมพันธ์กับพระเจ้า
ทำให้เราสามารถติดต่อกับพระเจ้าได้โดยง่าย ไม่ใช่ในฐานะพระผู้สร้างที่ทรงสรรพานุภาพ
แต่เป็นดังพ่อ (Abba) หรือบิดาผู้ใจดีที่เราสามารถวางใจและพูดกับพระองค์อย่างสนิทใจ โดยปราศจากความหวาดกลัวใดๆ
เรามีพระบิดาเจ้าองค์เดียวกันซึ่งรู้ถึงความต้องการของเราแต่ละคน
“บทข้าแต่พระบิดา” เป็นบทภาวนาที่แสดงถึงความเป็นบุตรและการเป็นพี่น้อง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทรงสอนให้เรารู้จักให้อภัยซึ่งกันและกัน เราแต่ละคนเป็นคนบาป
อ่อนแอ และบกพร่อง แต่ยังสามารถเรียกพระเจ้าว่าเป็น “บิดาของเรา” ภายใต้เงื่อนไขของการให้อภัย
หรือการยกโทษเพื่อนพี่น้องจากส่วนลึกของจิตใจ
บทข้าแต่พระบิดา เป็นบทภาวนาพิเศษสำหรับคริสตชนที่พระเยซูเจ้าทรงสอนและมอบไว้ให้
ถือเป็นบทภาวนาที่สำคัญและบอกให้รู้ว่า “คริสตชนเป็นใคร” ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการอธิษฐานภาวนาของชาวฟารีสีและคนต่างศาสนา
ที่เน้นการพูดจายืดยาวและรูปแบบภายนอก เราเริ่มต้นด้วยคำว่า “ข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย” (มธ 6:9) เป็นการที่พระเจ้าทรงเผยแสดงพระองค์ให้เราทราบ และเราตอบรับด้วยความเชื่อ ความวางใจ
ความรัก และการให้อภัย ซึ่งถือเป็นบทสรุปของพระวรสารทั้งหมด
ทั้งนี้เพราะในบทข้าแต่พระบิดา พระเยซูเจ้าทรงสอนศิษย์ของพระองค์ให้อธิษฐานภาวนาต่อพระบิดาเจ้าเยี่ยงบุตร
แสดงถึงสัมพันธภาพใหม่ระหว่างมนุษย์กับพระเจ้าว่าเป็นดังความสัมพันธ์ในครอบครัว (กท 4:6; รม 8:15) ซึ่งแสดงออกอย่างเด่นชัดในพันธสัญญาใหม่ ที่พระเจ้าทรงรักบุตรของพระองค์ทุกคน
นอกนั้น ยังเป็นคำอธิษฐานภาวนาของหมู่คณะ เมื่อใครคนหนึ่งอธิษฐานภาวนาถึงพระบิดาเจ้า ทุกคนอธิษฐานภาวนากับเขาและพร้อมกันกับเขา
บทข้าแต่พระบิดา ยังแสดงให้เห็นว่าพระเจ้าทรงเป็นผู้มีบทบาทสำคัญ
ในการทำให้งานไถ่กู้และอาณาจักรสวรรค์ปรากฏเป็นจริงตั้งแต่ในโลกนี้ “พระอาณาจักรจงมาถึง”
ที่สำคัญมากกว่านั้นคือ การให้อภัยความผิดของกันและกัน “โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้า
เหมือนข้าพเจ้าให้อภัยแก่ผู้อื่น” (มธ 6:12) ซึ่งเป็นเงื่อนไขสำคัญและเครื่องหมายว่าเราเป็นบุตรของพระเจ้าและพี่น้องกัน
มีพระบิดาเจ้าองค์เดียวกันที่ทรงรักและให้อภัยความผิดของเราเสมอ ดังคำกล่าวที่ว่า “ผิดพลาดคือมนุษย์
อภัยไม่สิ้นสุดคือพระเจ้า” (Alexander Pope)
พระศาสนจักรให้เราอธิษฐาน “บทข้าแต่พระบิดา”
ในพิธีบูชาขอบพระคุณก่อนรับพระเยซูเจ้าในศีลมหาสนิท เพื่อเตือนใจเราว่าทุกคนเป็นบุตรของพระบิดาเจ้าองค์เดียวกัน
เป็นพี่น้องกันโดยไม่แบ่งแยก และได้ให้อภัยความผิดของกันและกันแล้ว หากเรายังไม่สามารถยอมรับได้ว่าทุกคนเป็นพี่น้อง
และอภัยความผิดกันได้อย่างสนิทใจ เท่ากับว่าเราอธิษฐาน “บทข้าแต่พระบิดา” ยังไม่จบ
ขอพระเจ้าประทานความเข้มแข็งแก่เราที่จะอภัยความผิดของกันและกัน และช่วยเราให้หลีกหนีบาป เทอญ
คุณพ่อขวัญ ถิ่นวัลย์
khuanthinwan@gmail.com
San Tomasso Ashram, วัดป่าพนาวัลย์
6 มีนาคม 2017
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น