เข้าเงียบประจำปี 2

ข้อคิดจากคุณพ่อแพทริก มัชโชนี S.D.B.

การรักและรับใช้

ภารกิจของพระสงฆ์เป็นภารกิจแห่งรักและรับใช้ บุญราศีสมเด็จพระสันตะปาปา ยอห์นปอลที่ 2 ได้ย้ำเตือนเรื่องนี้ในเอกสารครบรอบ 50 ปีแห่งชีวิตสงฆ์ของพระองค์ว่า “ผู้นำประเทศเดินบนพรม แต่ผู้นำพระศาสนจักรจะต้องเป็นเหมือนพรม เพื่อให้ผู้อื่นสามารถเดินบนชีวิตของเรา เพื่อเขาจะได้รู้จักความจริงและพบความรอดพ้น” พรมเป็นสัญลักษณ์ของความยิ่งใหญ่และสง่างาม แต่เราต้องเป็นพรมที่ถ่อมตัวลงเพื่อรับใช้ผู้อื่นอันเป็นภารกิจสำคัญของเรา

หน้าที่แรกของพระสันตะปาปาคือหน้าที่แห่งการรับใช้ “ผู้รับใช้แห่งผู้รับใช้ทั้งหลาย” และเราเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในอำนาจแห่งการรับใช้นี้ การปกครองของเราไม่เหมือนการปกครองในระบบราชการที่มีอำนาจสั่งการ แต่เราใช้อำนาจความรักในการปกครองดูแล ดังนั้น ขอให้เรารักทุกคนที่อยู่ในความดูแลของเรา ไม่ทิ้งวัด ไม่ทิ้งสัตบุรุษ ไม่ลืมคนเจ็บป่วยและคนชรา เราควรอยู่ใกล้ชิดพวกเขา โดยเฉพาะผู้ที่กำลังมีความทุกข์ เนื่องจากพระเจ้าได้ฝากพวกเขาไว้ให้เราดูแล

การภาวนาและศีลศักดิ์สิทธิ์ เป็นสิ่งแรกที่บรรดาสัตบุรุษเหล่านั้นต้องการมากกว่าสิ่งอื่นใด ขอให้เรากระตือรือร้นในการรักและรับใช้ทุกคน ซื่อสัตย์ต่อพระศาสนจักรของพระเยซูเจ้า โดยมีความรักและการรับใช้เป็นเครื่องนำทางและหลักประกันความสำเร็จ “พระองค์ไม่ต้องการความสำเร็จของเรา แต่ต้องการความซื่อสัตย์ของเราต่อพระองค์” (บุญราศีแม่เทเรซาแห่งกัลกัตตา)

พระสงฆ์เป็นใคร

เราคงจำเรื่องราวและคำพูดของคุณพ่อมักซิมิเลียน กอลเบย์ ที่ยอมตายแทนชายเคราะห์ร้ายได้ “ผมเป็นพระสงฆ์คาทอลิก เขายังมีครอบครัวแต่ผมไม่มี ผมยินดีตายแทนเขา” ศีลบวชทำให้เราละม้ายคล้ายกับพระเยซูเจ้าผู้เป็นมหาสงฆ์ นี่เป็นความคิดทางเทววิทยาและคำสอนของพระศาสนจักร เอกลักษณ์การเป็นสงฆ์ต้องปรากฏชัดและเราต้องกล้ายืนยันในสิ่งที่เราเป็น

การเป็นพระสงฆ์ต้องเดินในเส้นทางเดียวกับพระคริสตเจ้า ซื่อสัตย์ต่อเอกลักษณ์และศักดิ์ศรีแห่งการเป็นสงฆ์ พระศาสนจักรต้องการพระสงฆ์ที่ซื่อสัตย์และพระเยซูเจ้าทรงต้องการเช่นเดียวกัน เราจะต้องซื่อสัตย์ต่อพระบุคคลของพระคริสตเจ้า ผู้เป็นเจ้าบ่าว และพระศาสนจักร ผู้เป็นเจ้าสาว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในการภาวนา ปราศจากพระคริสตเจ้าแล้วเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ชีวิตเราจึงต้องเชื่อมโยงกับพระคริสตเจ้า รับทุกอย่างจากพระองค์เพื่อแจกจ่ายให้ผู้อื่น โดยเฉพาะในพิธีบูชาขอบพระคุณ เราจะต้องไม่ละเลยที่จะถวายมิสซาแม้ไม่มีสัตบุรุษ เพราะผู้ที่ต้องการมิสซามากที่สุดคือพระสงฆ์นั่นเอง เราจะต้องกลายเป็นศีลมหาสนิทที่เรากำลังแจกและยืนยันว่า “นี่คือกายของเรา นี่คือโลหิตของเรา” เราจะต้องย้ำเตือนตนเองเหมือนบุญราศีสมเด็จพระสันตะปาปา ยอห์นปอลที่ 2 “มิสซาเป็นศูนย์กลางสูงสุดของชีวิตพ่อ”

ให้เราได้รื้อฟื้นบูชานี้ด้วยความศรัทธา และแบ่งปันชีวิตสงฆ์กับเพื่อนพระสงฆ์ด้วยกัน เพราะเราต่างมีส่วนร่วมในสังฆภาพ อีกทั้ง ต้องการฆราวาสคอยสนับสนุนชีวิตสงฆ์ของเราให้บรรลุความศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น แต่จะต้องไม่สร้างมิตรภาพในลักษณะเลือกปฏิบัติกับฆราวาสบางคน เพราะนั่นอาจทำให้เราเป็นพระสงฆ์ที่น่าเคารพแต่ไม่น่าบูชา

Don Daniele สรุปความ

danielkhuan@hotmail.com

โรงเรียนเซนต์ยอแซฟกุฉินารายณ์

19 พฤศจิกายน 2013