เข้าเงียบประจำปี 1

ข้อคิดจากคุณพ่อแพทริก มัชโชนี S.D.B.

โอกาสเข้าเงียบประจำปีคณะสงฆ์อัครสังฆมณฑลท่าแร่-หนองแสง

11-16 พฤศจิกายน 2013

ประจักษ์พยานแห่งความเชื่อ

ประตูบ้านหรือสำนักงานส่วนใหญ่ในปัจจุบันจะเป็นกระจก และมีคำที่เขียนไว้ว่า “ผลัก” (Push) หรือ “ดึง” Pull บ่อยครั้งเราต้องการเปิดประตูเพื่อเข้าไปข้างในหรือออกไปข้างนอก แต่เปิดไม่ได้ เพราะเราดึงประตูเข้ามาหาตัวเรา แทนที่จะผลักออกไปตามที่เขียนบอกว่า “Push” ประตูชีวิตของเราต้องเปิดกว้างสู่โลกภายนอก รู้จักมองพี่น้อง มองโลกที่พระเจ้าได้สร้าง มิใช่มองเพียงตัวเราเองเท่านั้น

ในพระวรสารเราพบความเชื่อที่พระเยซูเจ้าทรงเรียกร้อง ซึ่งเป็นความเชื่อที่เรียบง่าย เช่น ความเชื่อของนายร้อย ให้เรายืนยันความเชื่อที่มาจากชีวิตของเรา นายร้อยยืนยันความเชื่อในฐานะที่เป็นนายร้อย ตามความเชื่อของเขา คนใช้ของเขาก็หาย ความเชื่อที่มาจากชีวิตเป็นสิ่งที่เราควรให้ความสำคัญ

เราต้องเป็นประจักษ์พยานแห่งความเชื่อต่อหน้าสัตบุรุษ เพราะเขาต้องการสิ่งนี้จากเรามากกว่าการเป็นนักพัฒนาสังคม นักเทศน์ หรือนักอะไรต่างๆ มากมาย การเป็นประจักษ์พยานถือเป็นสิ่งสำคัญ โดยเฉพาะในชีวิตจริง บทเทศน์ของเราอาจฟังง่าย แต่อย่าลืมตัวอย่างที่ต้องแสดงให้พวกเขาเห็นในชีวิตจริงของเรา

สิ่งที่สำคัญในชีวิต

ในชีวิตของเราอะไรสำคัญที่สุดและอะไรคือเรื่องเร่งด่วน บ่อยครั้งในชีวิตเรามักเห็นสิ่งใกล้ตัวสำคัญและชนะสิ่งที่สำคัญกว่า ในพระวรสารเรื่องงานเลี้ยง “เชิญมาเถิด ทุกอย่างพร้อมแล้ว” (ลก 14:15) เราเห็นคนที่ได้รับเชิญไม่สนใจ สิ่งที่พระเจ้าประทานให้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด งานเลี้ยงคือความรอดที่พระเจ้าทรงมอบให้ แต่ผู้รับเชิญกลับไม่สนใจ

พระเจ้าคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเรา คนที่สูญเสียพระเจ้า ย่อมสูญเสียทุกอย่างในชีวิต ทั้งนี้เพราะพระเจ้าทรงรักเรา ทรงสร้างทุกอย่างเพื่อให้เราใช้ไปหาพระองค์ เพื่อประโยชน์ที่สูงกว่าเสมอ มากกว่าที่จะเป็นเพียงวัตถุเท่านั้น พระเจ้าจะต้องเป็นเอก เป็นบัญญัติแรกในชีวิตของเรา อย่าให้สิ่งที่สำคัญที่สุดกลายเป็นสิ่งสุดท้าย

บทเทศน์แรกที่สำคัญของพระสงฆ์คือชีวิตประจำวันของเรา สัตบุรุษต้องการชีวิตที่มีความเชื่อของเรา พวกเขาฝากชีวิตของเขาไว้ให้เรานำทาง ศาสนบริกรแรกของพระสงฆ์คือ การแสดงมิติของพระเจ้าในชีวิตของตนว่าเราเป็นคนของพระ เราต้องแสดงพระเจ้าในชีวิตของเราในฐานะที่เป็นศาสนบริกรของพระเจ้า ไม่ใช่ข้าราชการของพระเจ้า

เราต้องเชื้อเชิญพระเจ้าเข้ามามีส่วนในชีวิตของเรา ให้พระองค์สถิตอยู่กับเรา และเราต้องสนิทกับพระองค์มากขึ้น เพราะพระองค์เป็นขุมทรัพย์ที่มีค่าที่สุด เราต้องดีใจที่ได้อยู่วัด อยู่กับสัตบุรุษของเรา ให้เรารู้สึกคล้ายกับว่าวัดเป็นเหมือนภรรยาของเรา ไม่ควรทิ้งวัด แต่ต้องดูแลวัดและดูแลสัตบุรุษของเราอย่างดี ที่สุด เราต้องรู้จักเสียสละเพื่อคนที่เรารัก นี่คือสิ่งที่มีค่าและสำคัญที่สุดในชีวิตของเรา

Don Daniele สรุปความ

danielkhuan@hotmail.com

โรงเรียนเซนต์ยอแซฟกุฉินารายณ์

18 พฤศจิกายน 2013