นักบุญทั้งหลาย แบบอย่างของคริสตชน

นักบุญทั้งหลาย แบบอย่างของคริสตชน

1 พฤศจิกายน สมโภชนักบุญทั้งหลาย ปี C

วว 7:2-4, 9-14 1 ยน 3:1-3 มธ 5:1-12

บทนำ

เรามีนักบุญใหม่เกิดขึ้นในพระศาสนจักรทุกปี อย่างในสมณสมัยของสมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ที่ 16 (ค.ศ. 2005-2013) ทรงประกาศแต่งตั้งนักบุญทั้งหมด 45 องค์ เห็นได้ว่าพระศาสนจักรให้เกียรติทุกคนที่เจริญชีวิตเป็นพยานถึงความเชื่อคริสตชนและตายเพื่อพระเจ้าเสมอมา ในช่วงสามร้อยปีแรกของพระศาสนจักร บรรดาคริสตชนถูกเบียดเบียนอย่างหนัก และยอมตายเป็นมรณสักขีโดยไม่ละทิ้งความเชื่อ วีรกรรมและเรื่องราวของมรณสักขีเหล่านี้ ได้กลายเป็นแบบอย่างสำหรับเราคริสตชนในเวลาต่อมา

ในบรรดาคริสตชนเหล่านี้หลายท่านเราทราบเรื่องราวและชื่อเสียงเป็นอย่างดี เพราะพระศาสนจักรได้ประกาศให้เป็นนักบุญเพื่อเป็นตัวอย่างสำหรับเรา ที่เราระลึกถึงในพิธีบูชาขอบพระคุณในรอบปีพิธีกรรม บางองค์มีวันฉลองเฉพาะ ส่วนใหญ่ไม่เป็นที่รู้จัก แต่ชื่อของพวกท่านเป็นที่รับรู้และอยู่ในสวรรค์กับพระเจ้า ซึ่งเราถือว่าพวกท่านเป็น “นักบุญ” แม้จะไม่ได้รับการประกาศก็ตาม เพื่อเป็นการระลึกถึงบรรดานักบุญไม่มีชื่อเหล่านี้ (ที่สิ้นใจและล่วงหน้าเราไปอยู่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้า) พระศาสนจักรจึงกำหนดวันฉลองพิเศษให้คริสตชนได้ระลึกถึงวีรกรรมและแบบอย่างชีวิตของพวกท่าน

วันฉลองนี้มีที่มาจากการฉลองมรณสักขีทั้งหลายในศตวรรษที่ 4 ที่ฉลองในสัปดาห์แรกหลังวันพระจิตเสด็จลงมา ต่อมาพระสันตะปาปาโบนีฟาสที่ 4 (St. Boniface IV: 608-615) ได้บูรณะวิหาร Pantheon ของชาวโรมันให้เป็นวิหารแห่งพระชนนีพระเจ้าและบรรดามรณสักขีผู้ศักดิ์สิทธิ์ เพื่อเก็บรักษาอัฐิของบรรดามรณสักขีและฉลองวันที่ 13 พฤษภาคม ค.ศ. 610 ในอีกร้อยปีต่อมาพระสันตะปาปาเกรโกรีที่ 3 (Gregory III:731-741) ได้สร้างวัดน้อยในมหาวิหารนักบุญเปโตรอุทิศให้นักบุญทั้งหลาย และกำหนดให้ฉลองวันที่ 1 พฤศจิกายน และวันฉลองนี้ได้แพร่หลายไปทั่วพระศาสนจักรในเวลาต่อมา

1.         นักบุญทั้งหลาย แบบอย่างของคริสตชน

มีผู้คนจำนวนมากที่เข้าใจผิด คิดว่านักบุญคือผู้ที่เจริญชีวิตในอาราม ไม่เคยทำบาปหรือความผิดใดๆ ในชีวิต เป็นผู้มีคุณธรรมสูงส่ง คิดถึงแต่พระเจ้าและผู้อื่นโดยไม่คิดถึงตนเองเลย ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้อง ความจริงนักบุญคือ ผู้ที่มีความพยายามที่จะกลับใจเปลี่ยนแปลงตนเองอยู่ตลอดเวลา ซึ่งการเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ใช่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่เป็นผลมาจากความมานะพยายามและการต่อสู้เอาชนะน้ำใจตนเองด้วยความเจ็บปวด

การเปลี่ยนแปลงจิตใจที่เราเรียกว่า “การกลับใจ” เป็นสิ่งที่เห็นอย่างเด่นชัดในชีวิตของนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ อย่างนักบุญเปโตร นักบุญเปาโล นักบุญเอากุสติน นักบุญฟรังซิสอัสซีซี นักบุญอิกญาซีโอ ฯลฯ บรรดานักบุญเหล่านี้มีช่วงเวลาแห่งชีวิตที่ได้สัมผัสกับความรักของพระเจ้า และกลับใจเปลี่ยนแปลงตนเอง สิ่งนี้เองที่ทำให้ชีวิตของนักบุญทั้งหลายท้าทายเรา ทำให้เราคิดถึงความเป็นจริงแห่งชีวิตที่เป็นคนบาปและเป้าหมายสุดท้ายแห่งชีวิตของเรา ที่ต้องมุ่งสู่ความศักดิ์สิทธิ์ครบครัน นั่นคือการเป็น “นักบุญ”

บรรดานักบุญเป็นผู้ที่เชื่อในข่าวดีเรื่องความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของพระเจ้า จำนนต่อความรักยิ่งใหญ่นี้ และเปลี่ยนแปลงชีวิตของตนที่ละเล็กละน้อยให้กลายเป็นเหมือนองค์พระคริสตเจ้า พวกท่านได้พิสูจน์ให้เห็นว่าพระทรมานและการสิ้นพระชนม์ของพระคริสตเจ้ามีความหมาย โดยยึดเอาคำเทศนาบนภูเขาเรื่อง “บุญลาภ” และเดินตามรอยของพระองค์ พวกท่านจึงเป็นผู้มีพระคุณต่อเรา ที่อธิษฐานภาวนา เสนอวิงวอน และนำพระพรของพระเจ้ามาสู่เรา

2.         บทเรียนสำหรับเรา

การสมโภชนักบุญทั้งหลาย ได้ให้บทเรียนสำคัญสำหรับเราคริสตชนหลายประการ ในการนำไปปฏิบัติในชีวิตประจำวัน

ประการแรก เราถูกเรียกให้เป็นนักบุญ พระเยซูเจ้าทรงสอนเราว่าการเป็นนักบุญมิใช่ด้วยกิจการพิเศษหรือพระพรเหนือธรรมชาติ แต่ด้วยการเจริญชีวิตเรียบง่ายในความเชื่อต่อพระบิดาเจ้า นั่นคือการฟังพระคริสตเจ้าและติดตามพระองค์ โดยไม่ถอดใจแม้ในห้วงเวลาแห่งความยากลำบาก เราแต่ละคนได้รับการเรียกให้เจริญชีวิตในความรักของพระเจ้าและมุ่งสู่ความศักดิ์สิทธิ์ครบครัน เยี่ยงบรรดานักบุญที่เป็นเครื่องหมายแห่งความดี ความรักและพระอาณาจักรของพระเจ้า

ประการที่สอง เราต้องเลียนแบบนักบุญทั้งหลาย บรรดานักบุญคือผู้ที่ทำตามพระประสงค์และรักพระเจ้าอย่างสิ้นสุดจิตใจ พวกท่านได้เป็นพยานถึงพระคริสตเจ้าและอาณาจักรของพระเจ้าสำหรับเราในปัจจุบัน เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่พวกท่านไม่ได้ต่างอะไรจากเรา แต่พวกท่านได้ซื่อสัตย์มั่นคงต่อพระเจ้าและนำผู้อื่นมาหาพระองค์ ดังนั้น พวกท่านจึงเป็นแบบอย่างสำหรับเรา เป็นผู้ช่วยเหลือ และองค์อุปถัมภ์ ที่เราต้องเดินตามรอยเท้าของพวกท่านเพื่อมุ่งสู่ชีวิตนิรันดร

ประการที่สาม เราต้องซึมซับจิตตารมย์ของบรรดานักบุญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความรักของพระเจ้าต่อเพื่อนพี่น้อง เราแต่ละคนได้รับการเรียกให้เจริญชีวิตในความรักของพระเจ้า และทำให้ความรักของพระองค์ปรากฏในชีวิตประจำวันกับบุคคลต่างๆ ที่อยู่รอบข้าง ความศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่อภิสิทธิ์สำหรับบางคนแต่เป็นหน้าที่ของคริสตชนทุกคน เราจะมีชีวิตศักดิ์สิทธิ์เมื่อ “ชีวิตของเราไม่มีความแตกต่างระหว่างสิ่งที่พูดกับการกระทำ” (บุญราศีจอห์น นิวแมน)

บทสรุป

พี่น้องที่รัก วันสมโภชนักบุญทั้งหลาย เป็นวันฉลองความหวังยิ่งใหญ่ของเรา เนื่องจากเป้าหมายของเราคือการมุ่งสู่ความศักดิ์สิทธิ์ครบครัน เยี่ยงบรรดานักบุญในพระอาณาจักรสวรรค์ การฉลองนี้เป็นเครื่องหมายแสดงความจริงว่า ชีวิตในโลกนี้สั้น ไม่จีรังยั่งยืน สักวันหนึ่งเราต้องผ่านความตายเพื่อกลับคืนชีพพร้อมกับพระคริสตเจ้า บรรดานักบุญทั้งหลายเป็นแบบอย่างแก่เรา ในการไม่ย่อท้อต่อการทำความดี เจริญชีวิตรักและรับใช้พระเจ้าในเพื่อนพี่น้อง จนบรรลุความสุขกับพระองค์ในสวรรค์

ดังนั้น ให้เราอ้อนวอนพระเจ้าผ่านทางนักบุญทั้งหลายเหล่านี้ ซึ่งบางท่านคือปู่ย่า ตายาย ญาติพี่น้องของเราที่เราคุ้นเคยและรู้จักดีเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้ง เลียนแบบอย่างท่านเหล่านี้ ในการเจริญชีวิตคริสตชนตามบทบาทหน้าที่ที่พระเจ้าทรงมอบหมายให้ดีที่สุด ทำส่วนของเราอย่างซื่อสัตย์และเต็มที่ เพื่อเราจะได้มีบุญได้ร่วมสุขกับพระเจ้าในพระอาณาจักรสวรรค์ ร่วมกับบรรดานักบุญทั้งหลายเหล่านี้สักวันหนึ่ง เมื่อวาระสุดท้ายของเรามาถึง

คุณพ่อขวัญ ถิ่นวัลย์

danielkhuan@hotmail.com

โรงเรียนเซนต์ยอแซฟกุฉินารายณ์

30 ตุลาคม 2013
ที่มาภาพ: http://wp.production.patheos.com/blogs/deaconsbench/files/2015/10/ognissanti.jpg